Historia
Oblacja benedyktyńska sięga swymi początkami czasów samego św. Benedykta. W jego „Regule Mnichów" – jak również w „Drugiej Księdze Dialogów" św. Grzegorza Wielkiego, biografa Patriarchy Mnichów Zachodu – czytamy o dzieciach, które chrześcijańscy rodzice oddawali do klasztoru, poświęcając je Bogu. Akt ten określano łacińskim słowem „oblatio" – „oddanie, ofiarowanie, poświęcenie".
W miarę jednak upływu wieków „oblacja" zaczyna oznaczać akt, mocą którego mężczyźni i kobiety oddają swoje usługi i siebie samych klasztorowi, poddając się też całkowicie jego kierownictwu duchowemu.
W ten sposób powstał specyficzny typ duchowości ludzi żyjących normalnie w świecie, opierających wszakże swój styl życia chrześcijańskiego na pełnej mądrości i wewnętrznej harmonii Regule św. Benedykta – oraz na tym wszystkim, co wynika z bezpośrednich kontaktów z konkretną rodziną zakonną, do której – przez złożenie oblackich przyrzeczeń – zostali niejako wszczepieni.
Z "Vademecum Oblatów świeckich Opactwa Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu", Kraków 2009

Statuty
Rozdział I:
Oblacja
1. Oblacja jest religijnym aktem publicznym, przez który chrześcijanin oddaje się Bogu i włącza się w sposób rzeczywisty do konkretnej rodziny benedyktyńskiej, jakkolwiek w sposób inny niż w wypadku osób składających śluby lub dopuszczanych do oblatury regularnej. Jego zobowiązania chrzcielne – powtórzone zdecydowanie przy bierzmowaniu i corocznie powtarzane w Wigilię Paschalną – nabierają teraz charakteru dodatkowego: konsekracji Bogu według ducha Reguły św. Benedykta.
2.1 Oblatem może być chrześcijanin świecki tak stanu wolnego jak i żyjący w małżeństwie, a także kapłan diecezjalny5. Pozostając w swoim środowisku, znajduje on – przez złączenie ze wspólnotą monastyczną – ukierunkowanie swojego życia charakterystyczne dla chrześcijan żyjących duchem Reguły św. Benedykta. Czuje się pobudzony do nieustannych wysiłków, by prawdziwie odpowiedzieć na wezwanie Boże do pełni ewangelicznej świętości6: do bardziej konsekwentnego „szukania Boga" niż to czynił uprzednio. (...)
9. Każdy też inny dom benedyktyński – męski czy żeński – może przyjmować oblatów i oblatki. (...)
Rozdział II:
Oblaci – a mnisza wspólnota tyniecka (...)
13. Klasztor – zgodnie ze swą blisko tysiącletnią tradycją – umożliwia oblatowi uczestnictwo w życiu modlitwy i ofiary swojej wspólnoty. Stwarza też możliwości nieustannego doskonalenia duchowej formacji oblata. Jedną z ważnych posług w tym zakresie są organizowane przez klasztor adwentowe i wielkopostne rekolekcje zamknięte oblatów.
14. Oblat zobowiązuje się do stylu życia, który zapewnia promieniowanie duchowości benedyktyńskiej poza mury klasztoru. Daje świadectwo chrześcijańskiej wartości życia benedyktyńskiego stwarzając w swej rodzinie i w swoim środowisku atmosferę sprzyjającą budzeniu się powołań. (...)
Rozdział III:
Życie duchowe oblatów
18. Oblat ma żywe poczucie swego powołania do świętości – nieustannie przeżywa tajemnice paschalną: przechodzenie z niewoli grzechu do nowego życia w wolności dzieci Bożych. Drogę tę przebywa nie wlokąc się leniwie, lecz „biegnąc drogą przykazań Bożych – curritur via mandatorum Dei". Przewodnikiem jest mu wielki uczeń Chrystusa i Apostoł Narodów – święty Benedykt. Postępując według ducha jego Reguły, stawia sobie za cel „prawdziwe szukanie Boga – revera Deum quaerere" – przez swoją stałość, przez przyjęcie benedyktyńskiego stylu życia i przez posłuszeństwo4.
19. „Stałość" (stabilitas) oblat rozumie jako ewangeliczną cnotę wytrwałości5 w dążeniu do doskonałej miłości Chrystusa – wśród różnorakich „przykrości i utrudnień".6 praktykuje przede wszystkim czwarty stopień benedyktyńskiej pokory (humilitas): „w sprawach trudnych i w przeciwnościach życiowych – a nawet doznając jakiejś krzywdy – zachowuje cierpliwość; a znosząc wszystko nie słabnie i nie odchodzi, gdyż Pismo mówi: Niech się twe serce umocni i wyczekuj Pana! „Niczego nie przedkłada nad miłość Chrystusa", o którym wie, że „znajduje się wewnątrz – w samym sercu – ludzkiego cierpienia9; ma też nadzieję, że szukając Jezusa Ukrzyżowanego i Opuszczonego10 odnajdzie Go już tu na ziemi – a potem w wieczności – Zmartwychwstałego. (...)
27. Modlitwa osobista oblata jest formowana przez jego czytanie duchowne, szczególnie jednak przez wysiłek włączania się w wielką modlitwę chórową mnichów, odmawianą z czterotomowego brewiarza zwanego Monastyczną Liturgią Godzin1 – chociażby w formie skróconej, przystosowanej do własnych możliwości. (...)
29. Święty Benedykt przestrzega przed próżnowaniem jako przed wielkim „nieprzyjacielem duszy" (otiositas inimica est animae), który pogrąża człowieka w rozterki i przygnębienie. Nie chce widzieć swych uczniów smutnych1 mają żyć i czynić wszystko „z radością Ducha Świętego" (cum gaudio Spiritus Sancti) „aby we wszystkim Bóg był uwielbiony" (ut in omnibus glorificetur Deus).
Oblat więc wypełnia obowiązki swojego stanu i zawodu z sercem gorejącym, „z gorliwością Bożą, dobrą" – stosownie do swych kwalifikacji, które ma obowiązek nieustannie doskonalić. Nadaje swojej „benedyktyńskiej pracy" (labora!) znamię tej chrześcijańskiej doskonałości, która buduje wspólne dobro rodziny ludzkiej i przez to oddaje też prawdziwą chwałę Bogu.
Fragmenty z „Vademecum Oblatów świeckich Opactwa Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu", Kraków 2009
Oblaci
Przy naszym Opactwie powstała wspólnota świeckich oblatów (łac. oblatus – poświęcony /Bogu/), czyli osób dorosłych różnych stanów – zarówno małżonków, jak i wolnych, bez względu na płeć i zawód - zobowiązujących się do życia według ducha Reguły św. Benedykta.
Jaki jest sens życia zgodnie z charyzmatem św. Benedykta we współczesnym świecie? Dla św. Benedykta bardzo ważna była postawa „gorliwej miłości" (RB 72,3) wobec Boga, bliźnich i otaczającego świata. Reguła, która nam mówi o zawsze obecnym Bogu, wzywająca do umiaru, wzajemnego szacunku i zachowania pokoju, może i dziś przemówić do człowieka. Duchowość benedyktyńska jest duchowością Kościoła. Św. Benedykt, pisząc Regułę, nie wymagał w niej niczego ponad to, co wymaga Pismo Święte (RB 73,3) i Tradycja Kościoła.


Oblaci św. Benedykta, w odróżnieniu od mnichów i mniszek, nie składają ślubów tylko przyrzeczenia wierności podstawowym zasadom swej formacji. Jej fundament tworzy codzienne studium Pisma Świętego z miejscem na osobistą lekturę i medytację, żywy udział w Liturgii, modlitwa brewiarzowa, praca umysłowa i fizyczna zgodnie ze wskazówkami św. Benedykta, a wszystko to utrzymywane w komunii braterskiej i siostrzanej.
Dla oblatów naszego Opactwa planujemy regularne dni skupienia, połączone z konferencjami duchowymi i dyskusją nad wybranymi zagadnieniami dotyczącymi praktyki życia chrześcijańskiego w dzisiejszym świecie. Możliwe będzie również wzięcie bezpośredniego udziału w modlitwie liturgicznej sprawowanej przez naszą wspólnotę mniszek benedyktynek.